Sert çekirdekli meyveler

En bilinen sert çekirdekli meyveler kayısı, kiraz, erik, şeftali ve nektarindir. Şeftali ve nektarin büyük miktarda üretimi temsil eder ve bu iki ürünü erik izler. Şeftali, MÖ 1100'e kadar uzanan el yazmalarının bu meyvenin üretiminden bahsettiği Çin'den gelmektedir. Sert çekirdekli meyveler, meyve üretmek için soğuk bir kışa gereksinim duyarlar. Şeftali ve nektarin daha az soğuğu talep eden türlerdir ve subtropik iklimlerde de yetiştirilebilirler.

Sert çekirdekli meyvelerin döllenmesinde en önemli unsurlardan biri, yetiştirilen farklı çekirdekli meyve ağaçları arasındaki farklılıkların dikkate alınmasıdır. Hedefler her tür için farklı olacaktır, ancak her durumda yetiştiriciler neredeyse kesinlikle iyi boyut ve renge sahip, yüksek şeker seviyelerine sahip,  depolama ve nakliyeye direnecek kadar sağlam meyvelerden iyi verim almayı hedefleyecektir. Fakat, bazı durumlarda erken olgunlaşma piyasa değerini artırabilir ve bu nedenle üretimin temel amacı haline gelebilir.

Gübre oranları ve uygulama zamanlamaları her türün gereksinimlerine göre ayarlanmalıdır. Azot, Fosfor, Potasyum, Kükürt, Kalsiyum ve Magnezyum gereksinimleri yetiştirilen çeşide özgüdür ve bu besinler toprak analizi, bitkinin besin ihtiyaçları ve üretim uygulamalarının sonuçlarına göre uygulanmalıdır. Bu, gübre girdilerini toprakta zaten mevcut olan besinlere uyarlamak için de gereklidir. Düzenli yaprak analizi, yapraktaki çeşitli besinlerin içeriğini belirlemek ve optimal döllenme programını tanımlamaya yardımcı olmak için önemlidir.